Darwin and around

Zoals ik in mijn vorige blog vermeldde, ben ik in mijn tweede vrije week onder andere naar Fraser Island gegaan. Daar heb ik een Iers meisje (Sinead) ontmoet, met wie ik in mijn derde vrije week naar Darwin zou gaan om daar rond te reizen. Tijdens mijn werkweek heb ik mijn ticket (van maar liefst 950 dollar :o !!!) geboekt en Sinead had voor ons een hostel in Darwin geregeld zodat we de eerste 2 nachten in ieder geval ergens konden slapen. Omdat het nu het 'droogseizoen' is, is Darwin erg in trek onder de backpackers. Want wie wil er nu niet aan het strand/de lagoon liggen met 32 graden en volop zon? Op dinsdag vertrok ik vanuit Gladstone naar Brisbane om vervolgens naar Darwin te gaan. Mijn vlucht had een uur vertraging, dus ik kwam om 01.30u lokale tijd (het was daar een half uur vroeger) aan. Sinead was een half uur daarvoor geland en doordat de luchthaven niet heel groot is, was het niet moeilijk om elkaar te vinden. Na het afhalen van de bagage en een sanitaire stop, vertrokken we met een airportshuttle naar het hostel. De sleutel van het hostel zou in een sleutelkastje voor ons klaarliggen. En daar begonnen de problemen al. Het sleutelkastje had een slot met code. Sinead had de code doorgekregen, maar we kregen met geen mogelijkheid het slot open. Met een redelijk wat brute kracht hebben we het kastje een beetje geforceerd, zodat we de sleutel konden pakken. Vervolgens hebben we een half uur gezocht naar onze kamer, waar we (wat later bleek) al 10 keer voorbij waren gelopen. Eenmaal geinstalleerd, hebben we nog een biertje gedronken met wat mensen daar en zijn rond 03.30u naar bed gegaan. De volgende dag gingen we op zoek naar een huurauto. Uiteindelijk vonden we een goede deal voor het huren van een campervan. Op donderdag konden we de auto ophalen en kon het echte avontuur beginnen. Van te voren hadden we een soort van planning gemaakt met wat we wilden doen/zien en wanneer we dat wilden doen/zien. Toen het donderdag was, haalden we onze auto op en (overenthousiast dat we waren) vergaten we een goede verzekering af te sluiten. Maar ach, wat kon ons nou eenmaal gebeuren? Na het betalen van een borg van 3500 dollar, waren we good to go en begon het avontuur echt. Het was goedkoper om 1 bestuurder aan te wijzen, dus ik werd als bestuurder aangewezen. Toen we eenmaal de sleutels van de auto hadden, gingen we regelrecht naar de supermarkt om boodschappen in de slaan voor onze tocht. Daarna hebben we onze spullen in het hostel opgehaald en vertrokken we naar Mindil Beach. Daar zouden we in de middag verblijven om vervolgens de zonsondergang te bekijken en naar de Sunset Market te gaan. Vanuit daar zouden we onze reis vervolgen naar Kakadu National Park. We kwamen rond 14.30u aan in Mindil. Het was stralend weer dus wilde we even afkoelen in de zee. Mindil Beach is een van de weinige stranden in Darwin waar je kunt zwemmen zonder het gevaar te lopen dat je wordt opgegeten door krokodillen. Dus wij dachten een 'verkoelende' duik te nemen, bleek het water echt warm te zijn. En niet een beetje, maar gewoon het gevoel alsof je in bad springt. Het water was zeker tegen de 30 graden. Erg apart. Had dat nog nooit meegemaakt. Na wat rond te hebben gezwommen, wilden we ons klaarmaken voor de Sunset Market. Dus wij terug naar de auto op het parkeerterrein. Maar onze bikini's waren nog steeds niet helemaal droog, dus gingen we nog ff in het park zitten. Komt er ineens een man op ons af en begint zijn levensverhaal te vertellen met natuurlijk de vraag aan ons waar we vandaan komen. Dus Sinead vertelde dat ze uit Ierland kwam. Begint de oude man ineens een verhaal te vertellen over Ierland..! Zijn naam is Jamesy Jones (!) en hij was vroeger, hoe kan het ook anders, piraat. Als piraat is hij ook in Ierland beland, waar ze de vrouwtjes veroverde. Hij was er dan ook van overtuigd dat hij seks had gehad met een van Sineads overgrootmoeders! Hoe kun je het verzinnen! Nu was hij gewoon een enge, oude, alcoholist die creepy verhalen vertelde. Vervolgens begon hij de vermelden dat we er wel erg lekker uitzagen, dus was het voor ons tijd om te maken dat we wegkwamen. Dus ik tegen Sinead: “zullen we ons gaan omkleden?” Creepy Jamesy Jones: “hmm... kleed je maar niet om. Dat is zonde. Jullie zien er heerlijk uit..! En wees maar niet bang, ik ben geen verkrachter.” Oké, wegwezen! Dus wij zijn de auto ingevlucht, hebben ons omgekleed en ons rotgelachen over wat er zojuist gebeurd was. Ondertussen begon de zon al aardig te zakken en zijn we naar het strand gegaan om de zonsondergang te zien. Daarna hebben we nog een rondje over de markt gelopen en rond 19.00u vertrokken we richting Kakadu National Park. Het is niet moeilijk om Kakadu te vinden. Het is namelijk 1 rechte weg, maar we hadden natuurlijk weer niet bedacht dat het niet zo verstandig is om in het donker te rijden. Vooral niet als je je bedenkt dat kangoeroes vooral 's nachts tevoorschijn komen en dat dat alles zonder goede autoverzekering. Maar ach, morgen zouden we wel overdag gaan rijden. Na een half uur te hebben gereden op een pikdonkere weg (de wegen in Australië zijn bijna nooit verlicht), kwamen we een ander Australisch fenomeen tegen: wegwerkzaamheden. Dus ik verlaagde de snelheid en passeerde de paaltjes in het midden van de weg met gemak. Tot plots, dichte mist! Ik kon maar een halve meter voor me uit kijken en voor ik het wist... BOEM, paaltje! En nog geen 10 seconden later, BATS, tweede paaltje en daarna was de mist weg. Maar het kwaad was al geschied. Wij in de stress, daar ging ons geld. Omdat we er toch niks meer aan konden veranderen, vervolgden we onze weg. Net voor Kakadu, was er een tankstation met een winkel, the Bark Hut. Het was ondertussen een uurtje of 10 's avonds, dus tijd voor een 'sigaretbreak' en een stop om de schade aan de auto te bekijken. Bij het tankstation stonden een paar aboriginals met (natuurlijk) genoeg bier achter hun kiezen, stennis te schoppen. Dat was nog niet het ergste. Zodra we uitstapten, hoorden we een aantal aboriginals vanuit de bossen. We kunnen ze alleen horen, maar niet zien. Dat was nog veel enger. Toen we de auto uit waren en een sigaret opstaken, kwam er gelijk een van de dronken aboriginals op ons af. We hadden gehoord dat we ze het beste konden negeren, dus dat deden we dan ook. Maar de man was niet weg te krijgen. Hij zocht een lift naar Darwin. Dus wij deden net of we hem niet begrepen. Ik begon daarom Nederlands tegen Sinead te praten, die natuurlijk ook geen idee had wat ik zei, en zei begon op haar beurt Iers tegen mij te praten. De abo ging nog steeds niet weg, dus op dat moment waren we redelijk bang dat hij ons zou achtervolgen naar de auto. Gelukkig werden we gered door een auto, met 5 jongens, die op dat moment naar het tankstation kwam. Zodra de abo dat zag vluchtte niet alleen hij, maar ook wij weg. Gered. We vervolgden onze tocht op zoek naar een camping. Toen kwam het andere niet-weldoordachte punt; omdat het avond was, was de receptie van de camping gesloten. Dus 'helaas' konden we niet betalen. We besloten toch maar de camping op te rijden, omdat we een veilige slaapplek nodig hadden. Het was pikdonker en konden daardoor de elektriciteit niet vinden. Daarom besloten we alles te laten voor wat het was en zijn we bepakt met onze telefoonopladers en 2 flessen wijn naar de wasmachines gelopen. Daar zijn tenslotte altijd stopcontacten te vinden. Dus onder het genot van de wijn, hebben we gewacht tot onze telefoons opgeladen waren om vervolgens naar bed te gaan. Toen we de volgende dag wakker werden, zijn we er gewoon zonder te betalen vandoor gegaan. Ook de entree voor Kakadu National Park hebben we nooit betaald. Tja, dat is het leven als backpacker. Besparen waar je besparen kan. Nu moet ik zeggen dat ik ook niet onder de indruk was van Kakadu. Het enige wat we hebben gezien was een grote rots met aboriginal rotstekeningen. Na Kakadu vervolgden we onze reis naar Pine Creek om daar te overnachten. Pine Creek zelf is maar een erg klein dorpje waar weinig te beleven is. Er waren dus ook niet zoveel campings. De keuze was al snel gemaakt toen we camping 'Pussy Cat Flats' zagen! Je kon het niet eens een camping noemen. Het was meer iemands achtertuin waar vroeger racewedstrijden (met paarden) werden gehouden. De eigenaar was erg vriendelijk en de camping was ook niet duur. Een prima plek om te overnachten dus. We hadden geen zin om 's avonds te koken, dus kochten we voor 10 dollar een door 'oma' gekookte 'home-made-meal' met versgebakken brood. Daar hebben we beiden geen seconde spijt van gehad! Na een goede nachtrust zijn we 's ochtends naar Edith Falls in Katherine Gorge National Park gegaan. Het was echt prachtig. Het enige probleem was de vliegen. Ik voelde me net een klein Biafra-kindje met al die vliegen op m'n gezicht. Na 15 minuten hadden we er dan ook schoongenoeg van en verlieten we de watervallen om naar Litchfield National Park te rijden. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt om foto's te maken en de weg te vragen. Want tja, 2 vrouwen in de auto die beiden niks begrijpen van een routekaart en geen gevoel voor richting hebben, is gegarandeerd 500 km oprijden! Eenmaal aangekomen in Litchfield, hebben we enorme 'termite mounds' gezien en toen was het alweer tijd om de camping op te zoeken. De volgende dag vervolgden we onze seightseeing tour door Litchfield. Dit nationale park was zeker te moeite waard om te bezichtigen. Prachtig uitzicht, heldere meren met watervallen en niet zoveel vliegen. We hebben ons daar prima vermaakt! Halverwege de middag vertrokken we in de richting van Berry Springs. Deze plaats is te bereiken via een 30 km onverharde weg. Niet zo'n probleem dachten we, zolang we maar langzaam rijden. En al dat hobbelen had ook wel z'n charmes. Maar na ruim een uur stapvoets te hebben gereden, begon het hobbelen toch aardig irritant te worden en na 2 uur was er eindelijk weer een verharde weg. Toen we aankwamen in Berry Springs, hebben we meteen de camping geboekt en zijn we direct naar de 'plungepools' gegaan. Er waren 3 prachtige meren om in te zwemmen. Daar hebben we onszelf dan ook de rest van de middag mee vermaakt. De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Adelaide River voor een 'jumping croc tour'. En natuurlijk zijn we verkeerd gereden! We hadden een afslag gemist waar we achter kwamen toen we weer bijna terug in Darwin waren! Uiteindelijk hadden we de plek gevonden en ook dit was zeker de moeite waard om te doen. Je zat in een kleine boot die over Adelaide River vaarde, terwijl de gids de krokodillen voerde. Met het voeren, sprongen de krokodillen tot ruim een meter uit het water. En dat alles kon je aanschouwen op nog geen 40 centimeter afstand. Het werd dan ook ten zeerste afgeraden om je handen buiten de boot te houden! Het geluid wat de kaken van de krokodil maakte als hij zijn bek sloot is ongelooflijk hard! Het is moeilijk te beschrijven, maar het klinkt een beetje als of iemand op een holle ton slaat en dat 10 keer zo luid! Pittige beestjes dus. Vooral Brutus, een 5 meter lange krokodil die iedereen in de boot in de gaten hield voor het geval hij geen eten zou krijgen! Na deze geweldige tour was het tijd om terug te gaan naar Darwin en onze campervan terug te brengen. De rode verf van de paaltjes hadden we er inmiddels afgepoetst en als we de rechterkant van de auto in de schaduw zouden parkeren hadden we een kans om ermee weg te komen. Voor we de auto inleverde, gooiden we onze spullen af in het hostel waar Sinead die nacht zou verblijven. En je kan het niet geloven, maar toen we weg wilden rijden om te auto terug in te leveren, reed ik vervolgens achteruit tegen een hekwerk aan! En ja hoor, een enorme deuk! We moesten er allebei zo hard om lachen, maar konden er tegelijkertijd ook om janken, aangezien we nu zeker onze borg kwijt waren. Met lood in onze schoenen brachten we de auto terug en de 5 minuten dat het duurde om de auto te inspecteren, waren de langste 5 minuten van m'n leven! En toen kwam de beste man met het verlossende woord: 'all good', laten we naar binnen gaan om jullie borg terug te geven. We waren zo opgelucht, maar konden dat natuurlijk niet laten merken. Dus wij met een pokerface naar binnen en met een even strak gezicht een formulier ondertekend dat er 'niks is gebeurd tijdens onze reis'. Toen we eenmaal terug in het hostel waren konden we niet stoppen met lachen. Dus we hebben onze les(sen) wel geleerd:
1. Eva kan niet rijden
2. Nooit een auto huren zonder verzekering

Maar goed, dat was maar Darwin verhaal 'in het kort'. Nu zijn jullie op de hoogte van wat ik halverwege juni heb meegemaakt ;-)